Η ...Πραγματικότητα. 

 Τον τελευταίο καιρό έχω γίνει ένα γιογιό ανάμεσα στην αισιοδοξία και την απαισιοδοξία. Βέβαια έχω το ελάττωμα να ακούω πολύ ραδιόφωνο. Τη μια ακούω ότι είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Την άλλη, ότι βρισκόμαστε στην έξοδο του τούνελ των τελευταίων πέντε ετών. Ακούω το ένα, και με πιάνει απελπισία. Ακούω το άλλο κι έρχεται η καρδιά μου στη θέση της· αλλά ως εκεί. Για αισιοδοξία δεν μιλάω. Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, δεν είμαι σε θέση να ξεχωρίσω την ελπίδα από την ξαδέρφη της, τη «μαντάμ Σούλα» (κοινώς «ψευδαισθησούλα»). 

   Τελικά σύμφωνα με τα προεκλογικά σλόγκαν ποια ερχότανε; Η ελπίδα ή η Σούλα; Τώρα τελευταία, εκνευρίζομαι συχνά. Κάποιοι από τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης, έχουν μια αντίληψη για την πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ διαφορετική από τη δική μου. Και αυτό συμβαίνει σε διάφορους τομείς: Από την υγεία και την παιδεία μέχρι και την οικονομική πολιτική. Και αναρωτιέμαι: «Μήπως είμαι εκτός πραγματικότητας»; 

  Με την προηγούμενη κυβέρνηση διαφωνούσα σε πολλά θέματα. Είχα διαφορετικές απόψεις. Άλλο όμως διαφορετικές απόψεις και άλλο διαφορετική αντίληψη για την πραγματικότητα! Αυτό είναι το πρόβλημα μου με τούτη την κυβέρνηση! Σε μια τέτοια περίπτωση ένας από τους δυο μας είναι εκτός πραγματικότητας. Για το καλό όλων μας εύχομαι να είμαι εγώ.