Καλώς σας βρίσκουμε λοιπόν. Χάρηκα πολύ. Τέλεια η εφημεριδούλα, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν περιμέναμε να σας διαβάζουμε συχνότερα. Πότε θα έρθετε Θεσσαλονίκη???? Κερνάμε καφέ! Σας αγαπώ πολύ για όσα μου προσφέρατε και μου μάθατε τόσο καιρό, Σοφία
Περιέργως, παρότι είμαι παλιότερος από εσένα στην μπλογκόσφαιρα, μόλις τώρα σε «ανακάλυψα» στο διαδίκτυο· νιώθω την ανάγκη να σου εκμυστηρευθώ κάτι.
Ξέρεις, Γιώργο, κάποτε -χρόνια πριν την εποχή του διαδικτύου- σε είχα σε εκτίμηση, σε παρακολουθούσα στις τηλεοπτικές εκπομπές που συμμετείχες, αγόραζα και διάβαζα πρσεχτικά τα βιβλία σου και πάσχιζα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, προσπαθώντας να καταλάβω τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Μάλιστα, παρά την ηλικία μου, κάποια στιγμή αποφάσισα να σπουδάσω και ψυχολογία. Συγχρόνως, μεσολάβησαν χρόνια ψυχοθεραπείας και φαρμακοθεραπείας, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να αναπτύξω ουσιαστικό διάλογο με την οικογένειά μου, την πηγή της διαπαιδαγώγησής μου. Το αποτέλέσμα; Υπέστησα δυο εγχειρήσεις από τις παρενέργειες των φαρμάκων και ο ψυχίατρός μου αρνήθηκε τις ευθύνες του, τις οποίες αργότερα μου επιβεβαίωσε συνάδελφός του, οι γονείς μου βρίσκονται σε διάσταση και καλύτερος άνθρωπος δεν έγινα, ούτε έλυσα τα ψυχολογικά μου προβλήματα.
Τώρα πια μου φαίνεσαι «λίγος» και τα περισσότερα από αυτά που έλεγες και συνεχίζεις να επαναλαμβάνεις ασήμαντα. Έσφαλες και συνεχίζεις να σφάλλεις σε πολλά, αλλά δεν έχω τη διάθεση να τα απαριθμήσω. Όσο για την επιστήμη της ψυχολογίας, αυτή βρίσκεται ακόμα σε νηπιακή ανάπτυξη. Μερικά προβλήματα, Γιώργο, είναι να μη σου τύχουν, διότι εάν σου τύχουν…
Φαντάζομαι τι θα σκεφτείς και πως θα απαντούσες, αλλά δε με ενδιαφέρει πλέον να ακούσω, μου αρκεί να διαβάσουν αυτό το σχόλιο όλοι/ες εκείνοι/ες που ενδεχομένως να βρίσκονται τώρα σε παρόμοια θέση με εκείνη που βρισκόμουνα εγώ τότε.
3 σχόλια:
Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους....
Καλώς σας βρίσκουμε λοιπόν. Χάρηκα πολύ. Τέλεια η εφημεριδούλα, αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν περιμέναμε να σας διαβάζουμε συχνότερα.
Πότε θα έρθετε Θεσσαλονίκη????
Κερνάμε καφέ!
Σας αγαπώ πολύ για όσα μου προσφέρατε και μου μάθατε τόσο καιρό,
Σοφία
Δοκιμή
Περιέργως, παρότι είμαι παλιότερος από εσένα στην μπλογκόσφαιρα, μόλις τώρα σε «ανακάλυψα» στο διαδίκτυο· νιώθω την ανάγκη να σου εκμυστηρευθώ κάτι.
Ξέρεις, Γιώργο, κάποτε -χρόνια πριν την εποχή του διαδικτύου- σε είχα σε εκτίμηση, σε παρακολουθούσα στις τηλεοπτικές εκπομπές που συμμετείχες, αγόραζα και διάβαζα πρσεχτικά τα βιβλία σου και πάσχιζα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, προσπαθώντας να καταλάβω τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Μάλιστα, παρά την ηλικία μου, κάποια στιγμή αποφάσισα να σπουδάσω και ψυχολογία. Συγχρόνως, μεσολάβησαν χρόνια ψυχοθεραπείας και φαρμακοθεραπείας, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να αναπτύξω ουσιαστικό διάλογο με την οικογένειά μου, την πηγή της διαπαιδαγώγησής μου. Το αποτέλέσμα; Υπέστησα δυο εγχειρήσεις από τις παρενέργειες των φαρμάκων και ο ψυχίατρός μου αρνήθηκε τις ευθύνες του, τις οποίες αργότερα μου επιβεβαίωσε συνάδελφός του, οι γονείς μου βρίσκονται σε διάσταση και καλύτερος άνθρωπος δεν έγινα, ούτε έλυσα τα ψυχολογικά μου προβλήματα.
Τώρα πια μου φαίνεσαι «λίγος» και τα περισσότερα από αυτά που έλεγες και συνεχίζεις να επαναλαμβάνεις ασήμαντα. Έσφαλες και συνεχίζεις να σφάλλεις σε πολλά, αλλά δεν έχω τη διάθεση να τα απαριθμήσω. Όσο για την επιστήμη της ψυχολογίας, αυτή βρίσκεται ακόμα σε νηπιακή ανάπτυξη. Μερικά προβλήματα, Γιώργο, είναι να μη σου τύχουν, διότι εάν σου τύχουν…
Φαντάζομαι τι θα σκεφτείς και πως θα απαντούσες, αλλά δε με ενδιαφέρει πλέον να ακούσω, μου αρκεί να διαβάσουν αυτό το σχόλιο όλοι/ες εκείνοι/ες που ενδεχομένως να βρίσκονται τώρα σε παρόμοια θέση με εκείνη που βρισκόμουνα εγώ τότε.
Δημοσίευση σχολίου