Μια Επιδημία

Μια επιδημία

Από το 1997 ζω στον πάνω όροφο μιας διώροφης κατοικίας. Εγώ είμαι ο ενοικιαστής, οι γείτονες μου είναι οι σπιτονοικοκύρηδες. Το σπίτι έχει κήπο και όταν έχει ωραίο καιρό, μαζεύονται όλο το σόι στον κήπο και λένε τα δικά τους. Συνήθως παίρνω και εγώ τον καφέ μου και πηγαίνω κάτω. Ένα πρωί Σάββατου κατά τις δέκα άκουσα την παρέα που καθότανε στον κήπο. Βγήκα στο μπαλκόνι και τους είπα: «Αχ ρε παιδιά σας ζηλεύω αλλά επειδή είμαι άρρωστος δεν κατεβαίνω για να μην σας κολλήσω». Όταν με ρώτησαν «τι έχεις» τους είπα «οικονομική κατάθλιψη»...
Εδώ και δυο τρεις μήνες, πιστεύω ότι το 85% του ελληνικού πληθυσμού πάσχει από μία επιδημία που είναι ιδιαίτερα... κολλητική: Τη μεταδίδουμε ο ένας από τον άλλον αλλά την κολλάμε και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η επιδημία αυτή ονομάζεται οικονομική αγχώδης κατάθλιψη. Ποια είναι τα συμπτώματα της οικονομικής αγχώδους κατάθλιψης; Το ένα είναι ότι, με το που σκέφτεσαι τι έξοδα σε περιμένουν σου κόβεται το κέφι. Και το δεύτερο είναι ότι αν ξυπνήσεις μέσα στη νύχτα και πάει το μυαλό σου στο τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις οικονομικά, σε πιάνει άγχος το οποίο εντείνει βεβαίως και την αϋπνία. Θα μου πεις «το ότι υπάρχει μια οικονομική αγχώδης κατάθλιψη το ξέρουμε όλοι. Το θέμα είναι πως θα την αντιμετωπίσουμε»;
Πάνω σε αυτό θα μπορούσα να απαντήσω με γενικές αλήθειες όπως: Είναι μια πρόκληση στη δημιουργικότητά μας, είναι μια πρόκληση στην ικανότητά μας να διαχειριζόμαστε δύσκολες καταστάσεις, είναι θέμα τύχης ή ό,τι άλλον παράγοντα μπορεί κάνεις να σκεφτεί.
Μπορεί όμως και να έχει να κάνει με την ικανότητά μας να βάλουμε κάποια αντισταθμίσματα για να την αντιμετωπίσουμε αυτή την αγχώδη οικονομική κατάθλιψη. Ένα αντιστάθμισμα είναι να αυξήσουμε λίγο τη συνοχή με τους κοντινούς μας ανθρώπους γιατί τώρα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο από ποτέ.
Ένα άλλο είναι να βάλουμε μέσα στη μέρα αντισταθμίσματα χαράς που δεν κοστίζουν και πολλά χρήματα. Πάνω εδώ θα μπορούσα να δώσω μερικά παραδείγματα: Το να πεις «θα πάρω το αμάξι μου και θα πάω μια βόλτα στην παραλιακή μέχρι να φτάσω στο Σούνιο» σίγουρα μπορεί να είναι κάτι που σου δίνει εσένα χαρά, αλλά την ίδια στιγμή κοστίζει χρήματα γιατί θέλει βενζίνη. Το να πεις «θα χαμηλώσω τα φώτα στο σπίτι μου και θα βάλω ένα ωραίο κομμάτι μουσικής να κάτσω να το ακούσω ή μόνος μου ή με φίλους» αυτό δεν κοστίζει και πολλά χρήματα. Αν λοιπόν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την οικονομική αγχώδη κατάθλιψη, προς το παρόν το μόνο που περνάει από τα χέρια μας και που δεν θέλει λεφτά είναι συνοχή, αλληλεγγύη και αλληλεξάρτηση με τους κοντινούς μας ανθρώπους και αντισταθμίσματα χαράς. Από εκεί και πέρα, μακάρι να ‘ξερα...