Ψυχολογική ανάλυση της συζήτησης με την Αφρούλα

Παρακολουθώντας τη συζήτηση με την Αφρούλα βρίσκω 4 σημεία ενδιαφέροντος. Τα τρία πρώτα είναι αλληλένδετα: Έχουν να κάνουν με την αυτοθεώρηση, την εξάρτηση και την υποχωρητικότητα. Το τέταρτο είναι ανεξάρτητο. Θα το δούμε στο τέλος. Ονομάζεται «αλλαγή πλαισίου». Ξεκινάμε με τα τρία πρώτα:

Η Αφρούλα, από παιδί ήταν ευχάριστα «χοντρούλα». Έτσι, μέχρι την προεφηβεία το πάχος δεν την εμπόδιζε να είναι εύθυμη, ευχάριστη και αγαπητή. Στην εφηβεία το πάχος της Αφρούλας έγινε πρόβλημα. Απέφευγε το μάθημα της γυμναστικής για να μη γδυθεί μπροστά στ΄ άλλα κορίτσια. Τ ΄αγόρια δεν την πλησίαζαν.

Η ίδια όμως ήταν ερωτιάρα. Ένιωθε φυλακισμένη σε «λάθος σώμα» και θυμωμένη με τον εαυτό της που ήταν «χοντρή». Από κει και πέρα άρχισε η Οδύσσεια με τις «δίαιτες». Ό,τι και να ΄κανε τα αποτελέσματα ήταν πρόσκαιρα. Η Αφρούλα εξακολουθούσε να ντύνεται σε μπουτίκ που φτιάχναν ...τέντες για περίπτερα.

Όμως, η Αφρούλα είχε γλυκό εκφραστικό πρόσωπο πολύχρωμη φωνή, ευγενικούς τρόπους, και χαριτωμένη συμπεριφορά. Είχε χιούμορ, ήταν γλυκατζού, ήταν σπάταλη και πάντα ανοιχτοχέρα. Οι αγγλόφωνοι λένε πως «η ομορφιά βρίσκεται στα μάτια αυτού που την βλέπει».  Μ ΄άλλα λόγια, υπάρχουν άνθρωποι που για να νιώσουν έλξη με το άλλο φύλο δεν υπολογίζουν τόσο το πάχος του άλλου. Όπως είναι λοιπόν φυσικό, κάποιοι άντρες την πλησίασαν. Όπως είναι φυσικό αυτό δεν της αρκούσε. Ήθελε να της αρέσει κι εκείνης αυτός που την πλησίαζε.

Όποτε συνέβαινε αυτό η Αφρούλα έδινε ρέστα. Ένιωθε σαν να της κάνει ο άλλος «χάρη» που την ήθελε. Έτσι τον «εξαγόραζε» με δώρα και άλλες συνεχείς προσφορές. Παράλληλα δημιουργούσε μια συναισθηματική εξάρτηση από τον εκάστοτε με αποτέλεσμα να τρέμει μη τον χάσει... Βέβαια, κάποια στιγμή ο άλλος αυτό το έπαιρνε χαμπάρι κι έτσι άρχιζε να την εκμεταλλεύεται.

Η Αφρούλα δεν ήταν χαζή. Αντιλαμβανόταν την εκμετάλλευση και δυσανασχετούσε. Στην πραγματικότητα δυσανασχετούσε για μια κατάσταση την οποία είχε διαμορφώσει η ίδια!  Όμως, ο φόβος μη χάσει το σύντροφό της, την έκανε υποχωρητική. Σκέψεις όπως «θα μείνω μόνη μου» ή «πού θα βρω καλύτερο;» την οδηγούσαν να μη ζητάει, να μη διεκδικεί και - πάνω απ΄ όλα - να μην βάζει όρια.

Βλέπουμε λοιπόν, πώς η εικόνα που έχει η Αφρούλα για τον εαυτό της (αυτοθεώρηση) την οδηγεί στη συναισθηματική εξάρτηση, στην οικονομική εκμετάλλευση  και στην υποχωρητικότητα.

Πάμε τώρα στην αλλαγή πλαισίου. Κάποια στιγμή, η Αφρούλα είδε το σπίτι της με άλλο μάτι. Ένιωσε για πρώτη φορά οικεία εκεί μέσα. Μέχρι τότε ένιωθε πολύ άβολα σ΄ εκείνο το χώρο. Η έκφραση «αλλαγή πλαισίου» προέρχεται από το παρακάτω παράδειγμα:

Πεθαίνει μια πλούσια θεία σου και σου αφήνει έναν κλασικό πίνακα ζωγραφικής μεγάλης αξίας. Για λόγους συναισθηματικούς θέλεις να τον κρεμάσεις στο σαλόνι σου. Όμως, η διακόσμηση και τα έπιπλα του σπιτιού είναι εντελώς μοντέρνα. Έτσι, ο κλασικός πίνακας σ΄ αυτό το περιβάλλον ...βγάζει μάτι. Τι μπορείς να κάνεις;

Αλλάζεις την κορνίζα του πίνακα. Πετάς την κλασικούρα και την αντικαθιστάς με μια μοντέρνα!