Η αλήθεια είναι ότι στο βραδινό μου ύπνο ξυπνάω κατά μέσο όρο μια με δύο φορές. Άλλοτε από δίψα, άλλοτε από βήχα (καπνίζω πίπα), άλλοτε από άλλους λόγους... Η αλήθεια είναι επίσης ότι έφτασα στα 65 και -όσο να ΄ναι- ο εγκέφαλος αρχίζει να ...μπάζει.

Ξυπνάω σήμερα (Παρασκευή) στις 8.20. Έχω την εντύπωση ότι έχω ξυπνήσει από μεσημεριανό ύπνο. Άρα πιστεύω ακράδαντα ότι είναι απόγευμα! Ανοίγω το παντζούρι. Έξω έχει φως. Ένα μικρό κομμάτι του νου μου αναρωτιέται: «Μα τόσο πολύ φως στις 8.20 το απόγευμα; Αφού είναι ακόμα Μάρτιος»;! Περνάω αυτή τη σκέψη «ντούκου» και συνεχίζω την ψευδαίσθησή μου: Είναι Παρασκευή 8.20 το απόγευμα! Όλα τα ρολόγια και το κινητό μου, έδειχναν πως είναι 8.20 πρωί. «Διόρθωσα»  τα ρολόγια και τα έβαλα να δείχνουν 4.20 το απόγευμα! Εκεί συνειδητοποιώ πως έχω κενά μνήμης:

-       Η Μαρία γιατί δεν ήρθε σήμερα το πρωί; Μέχρι τις 9.30 θα είχε έρθει. Μήπως της συνέβη τίποτα;

-       Δύο συνεδρίες που είχα στις 11 και 12 το πρωί τι απέγιναν;

Ήμουν έτοιμος να τηλεφωνήσω στη Μαρία να την ρωτήσω αν είναι καλά. Εκείνη τη στιγμή βλέπω μπροστά μου το ραδιοφωνάκι μου. Το ανοίγω. Ήταν στον SKAI 10.3. Ακούω τον Πορτοσάλτε. «Τι δουλειά έχει αυτός τέτοια ώρα;» σκέφτηκα. «Μάλλον ο άνθρωπος έχει στριμώγματα και κάνει υπερωρίες» είπα από μέσα μου. Στις 8.30 είχε δελτίο ειδήσεων. Εκεί συνήλθα. Κατάλαβα ότι είναι πρωί. Κατάλαβα επίσης ότι είχα κοιμηθεί από τις 11.30 το βράδυ μέχρι τις 8.20 το πρωί χωρίς να ξυπνήσω ούτε μια φορά στον ύπνο μου. Κοιμήθηκα σαν κούτσουρο! Έτσι, έχασα το μπούσουλα.

Ηθικό δίδαγμα: Το να ξυπνάς στον ύπνο σου, βοηθά στον χρονικό προσανατολισμό.