Το Κουτσό

Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε ένα παιχνίδι που το λέγαμε «κουτσό»: Διάλεγες σε ποιο από τα δύο σου πόδια θα στηρίζουν. Έπρεπε να διανύσεις μια απόσταση μέσα από κάποια συγκεκριμένη διαδρομή που καθοριζόταν με τετράγωνα που φτιάχναμε με κιμωλία στα πεζοδρόμια. Εννοείται ότι το 2^ο πόδι δεν πατούσε στη γη.

Το παιχνίδι αυτό μου έρχεται στο νου όταν έχω, σαν πολίτης, να διαλέξω αν η κυβέρνηση  θέλω να είναι κυρίως πολιτική ή κυρίως τεχνοκρατική.

Όπως έχουμε δύο πόδια, έτσι έχουμε και δύο ημισφαίρια στον εγκέφαλο. Ενώ εξωτερικά μοιάζουν μεταξύ τους, οι λειτουργίες τους διαφέρουν ριζικά: Στους περισσότερους ανθρώπους, το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου είναι του συναισθήματος. Το αριστερό είναι της λογικής. Θα κάνω μια σύντομη περιγραφή των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου, ώστε από δω και πέρα να καταλαβαίνουμε  τι λέμε:

Δεξί            - Αναλογικό                                                  Αριστερό – Ψηφιακό

Ακούει μουσική.                                         Καταλαβαίνει μαθηματικά.

Είναι δημιουργικό.                                     Είναι συντηρητικό.

Δημιουργεί ιδέες.                                       Εκμεταλλεύεται αυτές τις ιδέες αλλά μετά τις μετατρέπει σε «καθεστώς».

Επιστρέφουμε στο θέμα μας. Σε γενικές γραμμές, οι πολιτικοί παίζουν κουτσό κυρίως με το δεξί πόδι. (Κάνουν κάπου-κάπου κάνουν και καμιά ζαβολιά και, όταν δεν τους βλέπουν, ακουμπάνε για λίγο και το αριστερό κάτω για να μη χάσουν την ισορροπία τους). Απευθύνονται στα συναισθήματα των ψηφοφόρων και υπόσχονται πράγματα.

Οι τεχνοκράτες παίζουν κουτσό με το αριστερό πόδι. Προσεγγίζουν τα θέματα λογιστικά και ορθολογιστικά χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα συναισθήματα.

Έτσι, το Ελληνικό και κράτος εδώ και χρόνια, παίζει «κουτσό»:

-    Ανδρέας Παπανδρέου (1982) – Αναλογικός. (Τσοβόλα, δώστα όλα).

-       Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (1991) – Ψηφιακός

-       Σημίτης – Ψηφιακός, αλλά με αναλογικές «ζαβολιές». (Greek Statistics).

-       Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Β΄- Αναλογικός σε βαθμό playstation.

-       Γιώργος Α. Παπανδρέου – Αναλογικός και «ζαβολιάρης». (Λεφτά υπάρχουν).

Τους υπόλοιπους μετά τον Παπανδρέου δεν τους θυμάμαι. Πέρασαν διάφοροι, ανάμεσά τους και ένας ...Πικραμένος. Κι έρχομαι στο σήμερα:

Έχουμε μια κυβέρνηση πολιτικών οι οποίοι βασίζονται στους τεχνοκράτες για να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Έλα όμως που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την εξουσία; Μ΄ άλλα λόγια θα παίζουμε κουτσό με ένα από τα δύο πόδια; Ή θ΄ αρχίσουμε να περπατάμε με τα δύο πόδια; Οι χώρες που είναι αυτάρκεις περπατάνε με τα δύο πόδια.

Νομίζω ότι σήμερα μπορώ να τρέξω τα 100 μέτρα σε 18 δευτερόλεπτα. (Στα νιάτα μου τα έτρεχα σε 11.2). Ο παγκόσμιος πρωταθλητής τα τρέχει σε 9 και κάτι. Αν κάνει κουτσό, κι εγώ τρέχω με τα δύο πόδια μπορεί να με περάσει;

Το ερώτημα είναι: Γιατί οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες δεν μπορούν να συνεργαστούν εποικοδομητικά; Διότι και οι δύο κατηγορίες των ανθρώπων που κυβερνάν τη χώρα θέλουν την ΕΞΟΥΣΙΑ. Κι αυτός που κατέχει την κορυφή της εξουσίας, συνήθως είναι ένας.

Μπορεί να σκέφτεσαι: Μα θέλουν και οι τεχνοκράτες εξουσία; Αυτοί μπήκαν στην κυβέρνηση σαν «αλεξιπτωτιστές»!

Η ερώτηση αυτή είναι αφελής. Όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει ένας ανταγωνισμός: Τα στρατόπεδα είναι δύο: Στο ένα είναι οι  επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι και οι κεφαλαιούχοι γενικώς. Στο άλλο είναι η «Κυβέρνηση». Αν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην  ιστορία μας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, θα διαπιστώσουμε ότι οι «καβγάδες» ανάμεσά τους είναι σαν των ...ερωτευμένων. Στο τέλος πάντοτε τα βρίσκουν ανάμεσά τους. Ναι, αλλά γιατί η Ελλάδα να πηγαίνει με ...κουτσό; Πειράζει ν΄ αρχίσουμε να ...περπατάμε;