Ποιες είναι οι προθέσεις σου για το μέλλον;

Αυτή η ερώτηση ήρθε πάνω μου σαν καταπέλτης. Διάβαζα τη θεωρία κάποιου ψυχολόγου κι έπεσα πάνω σ’ αυτή την ερώτηση ή μάλλον αυτή έπεσε πάνω μου. Πήγα να διαβάσω παρακάτω, αλλά το μυαλό μου κόλλησε: «Πώς απαντάς σ’ αυτή την ερώτηση κύριε Γιώργο»; Γι’ αυτό κόλλησα. Διότι δεν έχω απάντηση. Και ο λόγος που δεν έχω απάντηση, είναι διότι εδώ και καιρό έχω ξεχάσει ότι υπάρχει αυτή η ερώτηση. Ζω κοιτάζοντας προς τα πίσω.

Ζω τη μια μέρα μετά την άλλη στον ασφαλή «δακτύλιο» τόπων και φίλων που έχω δημιουργήσει, και ούτε που σκέφτομαι τι στο καλό θέλω να κάνω στο μέλλον. Όμως αυτή η διαπίστωση μ’ ενοχλεί. Δεν θέλω να συνεχίσουν έτσι τα πράγματα. Η σύντροφός μου δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Όρεξη να ‘χεις και θα σου λέει το ένα σχέδιο μετά το άλλο. Την καθίζηση την έχω πάθει εγώ. Χρειάζομαι ένα σχέδιο, ένα όραμα, μια έμπνευση, όπως θέλεις πες το, πάντως χρειάζομαι κάτι. Αλλιώς θα συνεχίσω να βαλτώνω.

Δεν έχει σημασία που δεν έχω αυτή τη στιγμή την απάντηση. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι επανήλθε στο προσκήνιο η ερώτηση.