Η Βουλή των βουλιμικών.

Στο τριήμερο 10-12 Οκτωβρίου έγινε στη Βουλή μια συζήτηση για την ανανέωση της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Αγόρευσαν περίπου 150 βουλευτές. Παρακολούθησα αποσπασματικά περίπου 70. Το έκανα με σκοπό να παρατηρήσω συμπεριφορά. Ο ψυχίατρος Φρίτς Πέρλς έλεγε «είμαστε αυτά που κάνουμε». Γι΄ αυτό το λόγο συχνά έκλεινα τον ήχο και έβλεπα μόνο την εικόνα. Παραθέτω τ΄ αποτελέσματα των παρατηρήσεών μου.

Κατ΄ αρχή, ο κανονισμός της Βουλής απαγορεύει ο ομιλητής να διαβάζει την εισήγησή του. Οι 80% διάβαζαν από μέσα χωρίς ούτε μία φορά ο πρόεδρος να πει τίποτα.

Στη συνέχεια, υπήρχε μια συμφωνία κάθε ομιλητής να μιλήσει για 15 λεπτά. Είναι ζήτημα αν ένα 10% σεβάστηκε τα χρονικά πλαίσια. Μάλιστα, ο πρόεδρος τους έδινε συγχαρητήρια. Κατά τα άλλα, στις παραβιάσεις του χρόνου πατούσε ένα κουδούνι. Στο πρώτο κουδούνισμα ο ομιλητής συνέχιζε χωρίς να τρέχει τίποτα. Στο δεύτερο έλεγε «τελειώνω κύριε Πρόεδρε» και συνέχιζε να μιλάει. Στο τρίτο κουδούνι ο ομιλητής ...μάζευε και τακτοποιούσε τα χαρτιά του συνεχίζοντας να μιλάει μέχρι να πει όλα όσα ήθελε. Με απλά λόγια «οι κανόνες δεν ισχύουν για μένα. Εγώ είμαι παλικάρι».

Παράλληλα, ο κανονισμός της βουλής δεν επιτρέπει την ώρα που αγορεύει ένας ομιλητής να πετάγεται κάποιος από τα έδρανα και να διακόπτει. Κάθε λίγο και λιγάκι όλο και κάποιος πετιότανε κι έλεγε το μακρύ του και το κοντό του. Μάλιστα μερικές από τις εκφράσεις που ακούστηκαν μετέτρεπαν το κοινοβούλιο σε ...κυνοβούλιο, ή σε λασπόλουτρο. Ο πρόεδρος περιοριζότανε να λέει «παρακαλώ. Κύριε Τάδε παρακαλώ πολύ». Ως εκεί· γιατί φοβότανε ο άνθρωπος μήπως φάει κι εκείνος λάσπη. Με δυο λόγια οι ...πατέρες του έθνους παραβίαζαν κανόνες που έχουν θεσπίσει οι ίδιοι! Η συνεδρίαση δεν ήταν σε επίπεδο περιεχομένου. Δεν είχε σχέση με την ψήφο εμπιστοσύνης. Ήταν ένας αγώνας σε επίπεδο σχέσεων για την εξουσία. Μια έντονη βουλιμία για την εξουσία απ΄ όλες τις πλευρές.

Όποτε άνοιγα τον ήχο άκουγα γενικές αλήθειες με το τσουβάλι όπως, «κάποτε πρέπει να μπει μια τάξη σ΄ αυτόν τον τόπο», «να λάμψει η αλήθεια» και γενικά εκφράσεις που δεν έχουν περισσότερη βαρύτητα από το να έλεγαν «το νερό είναι υγρά». Εκτός από γενικές αλήθειες, άκουγα κατηγορίες, προσβολές, απειλές, βρισιές και ό,τι άλλο έδειχνε την ποιότητα καλλιέργειας και ευγένειας που έχουν αυτοί οι άνθρωποι. Μάλιστα, σκεφτόμουν: Αν είχα δίπλα μου έναν Έλληνα του εξωτερικού που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα και τον ρωτούσα ποιος είναι ο σκοπός όλων αυτών των συζητήσεων, ο άνθρωπος δεν θα είχε καταλάβει τίποτα.

Ένα ακόμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η ευθύνη που είχε γίνει μπαλάκι του τένις. «Εσείς φταίτε για τα δεινά αυτού του τόπου». Στις λατινογενείς γλώσσες η λέξη ευθύνη είναι σύνθετη: Αποτελείται από τις λέξεις response (που θα πει «αντίδραση») και ability (που θα πει «ικανότητα»). Ευθύνη λοιπόν θα πει «ικανότητα αντίδρασης». Όποιος έχει την ικανότητα αντίδρασης έχει και την ευθύνη. Οι πατέρες του έθνους με το να επιρρίπτουν την ικανότητα αντίδρασης ο ένας στον άλλον, παραδέχονται από κοινού ότι είναι ανίκανοι!

Μερικές παρατηρήσεις ακόμα: Κάποιοι έβγαζαν την αμηχανία των χεριών τους στα μικρόφωνα. Τα ευθυγράμμιζαν. Μάλιστα ήταν ένας βουλευτής που τακτοποιούσε τα μικρόφωνα κάθε 45 δευτερόλεπτα! Άλλοι πάλι, είχαν πάθει αγκύλωση στο δείκτη του χεριού τους  ο οποίος είχε παραμείνει τεντωμένος...

Τέλος παρατήρησα ότι τουλάχιστον οι μισοί ομιλητές είχαν παραπάνω βάρος. Μάλιστα υπήρχαν και 2-3 που ήταν έτοιμοι να κρεπάρουν απ΄ το πάχος. Γι αυτό όταν θα γίνω πρωθυπουργός τους υπουργούς μου κάθε 6 μήνες θα τους ζυγίζω. Όσοι παίρνουν πάνω από 2 κιλά το εξάμηνο θ΄ απολύονται.