Μια μικρή παρένθεση στα όσα δημοσιέυω:

«Δημοκρατική» Δικτατορία

-       Γιατί ρε παιδιά δεν μας εκδίδετε τους 8 τρομοκράτες στην Τουρκία;

-       Διότι το ανώτατο εθνικό δικαστήριο έκρινε πως στην Τουρκία κινδυνεύουν, κύριε Ερντογάν.

-       Σαχλαμάρες. Η απόφαση ήταν καθαρά πολιτική.

-       Τι εννοείτε μ’ αυτό καλέ;

-       Αν η κυβέρνηση σας ήθελε, θα τους εξέδιδε.

-       Πώς  θα μπορούσε να το κάνει αυτό;

-       Θα διέτασσε το δικαστήριο να τους κηρύξει «τρομοκράτες».

Δηλαδή, η Τουρκική κυβέρνηση μας κρίνει εξ ιδίων: Στη χώρα τους, που η δικαιοσύνη είναι εντελώς χειραγωγημένη, μια τέτοια παρέμβαση θεωρείται «απλή και ευνόητη». Αν όμως κρίνουμε από την απόφαση του Συμβουλίου Της Επικρατείας για το «νόμο Παπά», στη χώρα μας η δικαιοσύνη εξακολουθεί να είναι ανεξάρτητη. (Τουλάχιστον σ’  αυτό το επίπεδο. Για τα πιο κάτω επίπεδα της δικαιοσύνης είμαι επιφυλακτικός).

Παρατηρώντας τις κινήσεις του Ερντογάν από το πραξικόπημα και πέρα, διαπιστώνω ότι εμφανίζεται ένα νέο είδος πολιτεύματος: Η «Δημοκρατική» Δικτατορία. Ο λόγος που το ονομάζω «νέο είδος» είναι διότι, μέχρι τώρα στην ιστορία, όλοι οι δικτάτορες είχαν καταλάβει την εξουσία με κάποια μορφή βίας. Από κει και πέρα, η δικτατορική διακυβέρνηση είναι φυσικό επακόλουθο.

Στη «Δημοκρατική» Δικτατορία τα πράγματα είναι διαφορετικά: Εδώ, ο νυν δικτάτορας ήρθε στην εξουσία ειρηνικά. Εκμεταλλευόμενος όμως το πραξικόπημα άρχισε να κυβερνά καταργώντας κάθε έννοια ανθρωπίνων δικαιωμάτων: Έχει καταδιώξει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Δημοσιογράφους, δικαστές, στρατιωτικούς, δημόσιους υπάλληλους και βάλε. Οι περισσότεροι μάλιστα ήταν σε νευραλγικές θέσεις με αποτέλεσμα η Τουρκία να έχει ξεχαρβαλωθεί. Άσε που τώρα μεθοδεύει τα πράγματα ώστε να καταλήξει «ισόβιος πρόεδρος» κοινώς Σουλτάνος.

Μια νέα απόπειρα «Δημοκρατικής» Δικτατορίας διαφαίνεται και από τις κινήσεις του νέου προέδρου των Η.Π.Α., αν κρίνουμε από τα πρώτα διατάγματά του: Κατάργηση του Obama Care, απειλή οικονομικού πολέμου με την Κίνα, αποχώρηση από τους διεθνείς οργανισμούς για την προστασία του πλανήτη, ανέγερση τείχους με το Μεξικό και απαγόρευση εισόδου σε όλους τους υπηκόους 7 Ισλαμικών χωρών, χωρίς να ληφθούν καθόλου υπόψιν οι αρνητικές συνέπειες που θα έχει αυτό, στις ίδιες τις Η.Π.Α.

Ένα άλλο κοινό στοιχείο που έχει ο Τραμπ  με τον Ερντογάν είναι η έμφαση στο θρησκευτικό συναίσθημα. Ο Τραμπ για παράδειγμα, θεωρεί ευπρόσδεκτους τους πρόσφυγες από τη Συρία, αρκεί να είναι Χριστιανοί. (Κάτι από Σταυροφορίες μου θυμίζει αυτό).

Όμως, πιστεύω ότι η Δημοκρατική Δικτατορία μπορεί να επιβληθεί μόνον σε χώρες σαν την Τουρκία (ή τη δική μας...). Στις Η.Π.Α. το είδος δεν θα ευδοκιμήσει. Από το 1776 μέχρι σήμερα πέρασαν πολλοί τυφώνες πάνω από την Αμερική. Ο Εμφύλιος, η ποταπαγόρευση, οι γκάνκστερς, δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι και πολλά άλλα. Υπάρχουν όμως κάποιοι θεσμοί του Αμερικανικού κράτους που παραμένουν αλώβητοι μέσα στους αιώνες. Ονομάζονται checks (έλεγχοι) and balances (ισορροπίες). Είναι οι θεσμοί μέσω των οποίων το κογκρέσο  εγκάλεσε τους προέδρους Andrew Johnson και Bill Clinton ενώ στη συνέχεια αθωώθηκαν από τη Γερουσία. Οι ίδιοι θεσμοί υποχρέωσαν τον πρόεδρο Richard Nixon να παραιτηθεί για να μην τον καθαιρέσουν.

Ήδη το σύστημα των checks and balances έχει ενεργοποιηθεί. Δύο δικαστές προσέβαλαν το διάταγμα για την απαγόρευση εισόδου στους πρόσφυγες. Παράλληλα, συνεχίζονται οι έρευνες του FBI και της CIA για την προεκλογική δραστηριότητα του Τραμπ στο διαδίκτυο κι εκεί δεν υπάρχουν «κουμπαριές» και τέτοια. Αν ο άνθρωπος συνεχίσει του επόμενους μήνες όπως ξεκίνησε την πρώτη εβδομάδα, είναι ζήτημα αν το σύστημα των checks and balances θα τον αντέξει έστω κι ένα εξάμηνο.