Στο Λονδίνο

Η παρωδία του επαγγελματικού προσανατολισμού.

Πριν μιλήσω για το διάστημα που έζησα στο Λονδίνο, νιώθω την ανάγκη να περιγράψω, πώς βρέθηκα εκεί. Η ιστορία ξεκινάει απ’ τ’ αθλητικά αποδυτήρια, την εποχή που ήμουν στο οικοτροφείο στη Μανσούρα τής Αιγύπτου. Πήγαινα πρώτη γυμνασίου. Μόλις είχα τελειώσει την προπόνηση και έβγαζα τ’ αθλητικά για να φορέσω τα …μαθητικά. Στον απέναντι πάγκο, ήταν ένα παιδί της δευτέρας γυμνασίου. Δεν θυμάμαι πώς ήρθε η κουβέντα αλλά, ανέφερε πως ο αδελφός του, σπούδαζε αεροναυπηγός στην Αγγλία. Δεν ήξερα τι θα πει αυτό, όμως εντυπωσιάστηκα.

Παράλληλα υπήρχε και το έξης υπόβαθρο: Ο πατέρας μου, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πόλεμου, παρόλο που ζούσε στην Αίγυπτο, κατετάγη στην ΕΒΑ (Ελληνική Βασιλική Αεροπορία). Μια και ήξερε καλά την Αγγλική γλώσσα, η ΕΒΑ τον μετέθεσε στην Αγγλική RAF (Royal Air Force). Εκεί, υπηρέτησε για 4 χρόνια σαν ιπτάμενος ασυρματιστής – βομβαρδιστής σ’ ένα τετραθέσιο ελαφρύ βομβαρδιστικό που λεγότανε Baltimore.

Όταν αποστρατεύτηκε, οι Άγγλοι του χάρισαν το δερμάτινο σκουφί, τα γυαλιά και τα γάντια που φορούσε στο αεροπλάνο. Στις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς και της βαρεμάρας που περνούσα σαν παιδί, τα τρία αυτά αντικείμενα ήταν μέρος των «παιχνιδιών» μου. Τα φορούσα και παρίστανα τον πιλότο.

Πρόσεξε τώρα με ποιον τρόπο ο συνδυασμός μιας άγνωστης λέξης (αεροναυπηγός) σε συνδυασμό με την «αεροπορική στολή» του πατέρα και την εξιδανίκευση της δύναμης, μπορούν να οδηγήσουν έναν 12χρονο σ’ έναν «επαγγελματικό προσανατολισμό» της πλάκας:

Πάντοτε, ήμουν από τους πιο κοντούς στην τάξη. Όμως, αυτή την διαφορά δεν την αντιλαμβανόμουν σε καμία άλλη διάσταση στις σχέσεις μου με τους συνομηλίκους μου. Άσε που σε κάποια πράγματα υπερτερούσα. Για παράδειγμα, είχα γενικά αναγνωρισμένο ταλέντο στο θέατρο: Από τη Δευτέρα δημοτικού μέχρι και την έκτη Γυμνασίου (3^η Λυκείου) ήμουν το παιδί που έλεγε τα ποιήματα σε όλες τις σχολικές γιορτές και, από τους πρωταγωνιστές στα θεατρικά έργα. Είχα όμως και μια «εντολή» που συνειδητά και ασυνείδητα μου μετέδιδε ο πατέρας μου: «Να μην κάνεις ότι κάνουν όλοι». Δηλαδή, «να διαφέρεις».

Και να ‘ταν μόνον η εξιδανίκευση της δύναμης και η πατρική εντολή, πάει καλά. Έλα όμως, που είχα και μια παράλληλη μητρική εντολή: «Να βγαίνεις πρώτος». Το έλεγε αυτό αλλά, δεν προσδιόριζε πού να είμαι πρώτος. Με το τότε παιδικό μυαλό μου, είχα εκλάβει αυτή την εντολή, σα να λέει, «να είσαι πρώτος στα πάντα».

Έτσι, σε συνδυασμό με τη μητρική εντολή, το τελικό μήνυμα ήταν «να είσαι δυνατός, να ξεχωρίζεις και να βγαίνεις πρώτος». Αν θέλεις βάζουμε και …σαντιγί: «Πάντα». Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτοί οι δύο άνθρωποι που είχα για γονείς μου έλεγαν: «Αν θέλεις να σ’ αγαπάμε, γίνε ημίθεος»!

Έτσι, όταν ο συμμαθητής στ’ αποδυτήρια, μου εξήγησε πως «αεροναυπηγός» είναι κάποιος που σχεδιάζει αεροπλάνα, ενθουσιάστηκα! Η λέξη αυτή, ικανοποιούσε πλήρως τις επιταγές μου: Θα έκανα ένα επάγγελμα που ξεχωρίζει κι έτσι, θ’ αποκτούσα μεγάλη αξία... Δηλαδή, η απόφασή μου να πάω στα 18 μου για σπουδές στο Λονδίνο οφείλεται σε μια απόφαση που πήρα στ’ αποδυτήρια, όταν ήμουν πρώτη γυμνασίου!

Όταν τέλειωσα την Τρίτη Γυμνασίου, είχα να διαλέξω αν θα πάω στο Πρακτικό ή το Κλασικό. Ο σκοπός μου ήταν να σπουδάσω ...αεροναυπηγός. Έτσι, επέλεξα το Πρακτικό. Μόλις τέλειωσα το σχολείο, έφυγα στο Λονδίνο για αεροναυπηγός.

Στο Λονδίνο, δίδασκε Καράτε ένας από τους μεγαλύτερους Ιάπωνες δασκάλους εκείνης της εποχής: Ο Tatsuo Suzuki. Μόλις τον είδα έπαθα σοκ. Ένας άνθρωπος 45 ετών, περίπου στο ύψος μου και χωρίς καμία φανερά εντυπωσιακή μυϊκή διάπλαση. Τι με σόκαρε;

 Στα 16 μου, είχα δει στον κινηματογράφο μια ταινία που λεγόταν «Ο Κόσμος τη Νύχτα». Ήταν ντοκιμαντέρ. Ανάμεσα σε άλλα, είχε και μια επίδειξη Καράτε. Ο αρχηγός σ’ εκείνη την επίδειξη, ήταν ο άνθρωπος που έβλεπα μπροστά μου! Μάλιστα, θυμάμαι πως την ώρα που τον έβλεπα στον κινηματογράφο, επειδή ήταν κι αυτός μικροκαμωμένος αναθάρρησα. Στο Τζούντο, η δύναμη έπαιζε ρόλο κι είχα αρχίσει ν’ απογοητεύομαι.

Στο διάστημα που έμεινα στο Λονδίνο, έκανα μέχρι και δυο προπονήσεις Καράτε την ημέρα, 5 φορές την εβδομάδα. Από το Πανεπιστήμιο, κάπου - κάπου έκανα και καμιά «κοπάνα». Από το Καράτε ποτέ. Το Καράτε, δεν ήταν απλώς αγάπη. Ήταν έρωτας.

Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο συνειδητοποιούσα ότι είχα διαλέξει λάθος δρόμο σπουδών. Μπορεί να μην είχα πρόβλημα με τα μαθηματικά, τη φυσική και τη χημεία, όμως, δεν μου τραβούσαν καθόλου το ενδιαφέρον. Μπορεί να μην ήξερα ακόμα τι θα ήθελα πραγματικά να σπουδάσω, αλλά ήξερα ότι σίγουρα δεν ήθελα να γίνω αεροναυπηγός.

Βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη θέση: Οι γονείς μου είχαν κάνει τόσα έξοδα για μένα. Με τι μούτρα θα τους έλεγα «ξέρετε… έκανα λάθος επιλογή»; Όμως, μέρα με τη μέρα, γινόταν όλο και πιο δυσάρεστο ν’ ασχολούμαι με τα μαθήματά μου. Είχα πέσει με τα μούτρα στο Καράτε. Κι όταν είχα διάθεση να διαβάσω, διάβαζα φιλοσοφία και πολιτική θεωρία.

Όσο περνούσε ο καιρός, άρχισα να υποφέρω από μια διαρκή αίσθηση ενοχών. Ήξερα πως δεν θα μπορέσω να γίνω αεροναυπηγός. Δεν είχα το κίνητρο. Δεν τολμούσα όμως, να το πω στους γονείς μου. Έτσι, ένιωθα ενοχές για δύο λόγους:

Α. Δεν μπορούσα ν’ αντεπεξέλθω στις προσδοκίες που ο ίδιος είχα καλλιεργήσει στους γονείς μου.

Β. Έκρυβα την αλήθεια.

Σ’ εκείνη τη φάση, με βοήθησε η κυρία Lewis. Ήταν η σπιτονοικοκυρά μου. Σαραντάρα, λεπτοκαμωμένη, θεατρικός πράκτορας, γαλλικής καταγωγής. Με συμπαθούσε ιδιαίτερα, γιατί μιλούσαμε γαλλικά. Αποφάσισα να της πω το πρόβλημά μου.

- Ωραία, και τι θα ‘θελες να κάνεις, με ρώτησε.

Εγώ, επηρεασμένος από το επάγγελμά της, ανέφερα τη …μακροχρόνια θεατρική μου εμπειρία.

- Και γιατί δεν πας σε μια δραματική σχολή; Εδώ, έχουμε μια από τις πιο ξακουστές δραματικές σχολές.

Έδειξα ενδιαφέρον. Έτσι, άρχισα να βλέπω έναν νέο δρόμο. Δεν άντεχα όμως άλλο τις ενοχές κι έγραψα στους γονείς μου ότι προετοιμάζομαι για εισαγωγικές εξετάσεις στη Δραματική Σχολή. Μόλις έλαβαν το γράμμα μου, με πήραν τηλέφωνο. Ακόμα ακούω στ’ αυτιά μου τη φωνή της μητέρας μου: «Τι θα γίνεις; Ηθοποιός; Δηλαδή, τοιούτος»;! (Με τα σημερινά Ελληνικά, θα πει ομοφυλόφιλος).

Στα 19,5 εγκατέλειψα το Λονδίνο και επέστρεψα στην Ελλάδα. Από τα 19,5 μέχρι τα 21 έζησα μια αληθινή Οδύσσεια επαγγελματικού προσανατολισμού. Μια πρώτη σκέψη, ήταν να γίνω επαγγελματίας δάσκαλος Καράτε. Όμως, για κάποιο λόγο, που τότε δεν τον είχα καταλάβει, μια φωνή μέσα μου έλεγε «δεν είναι αυτό για σένα». Αλλά, ας την πιάσουμε εκείνη την περίοδο χωριστά.

Πέμπτη καταγραφή

Το Καράτε (Η σωματική δύναμη).

Το διάβασμα των βιβλίων που είχα κουβαλήσει μαζί μου απ’ την Ελλάδα. (Η επιθυμία για γνώση).

Η μουσική: Ήταν η εποχή των Beatles και του Bob Dylan.

Το θέατρο (σα μια διέξοδος στον τομέα του επαγγελματικού μου προσανατολισμού).

Η Κιθάρα.

Ομολογώ ότι το επόμενο κεφάλαιο θα είναι οδυνηρό για μένα: Θυμίζει την πιο σκοτεινή και μελαγχολική περίοδο της μέχρι τώρα ζωής μου. Τι θέλεις και δεν γινότανε: Δικτατορία, οικονομική παρακμή της οικογένειας, κι εγώ χωρίς κανέναν προσανατολισμό. Απλά κρατιόμουν από μια σανίδα που ονομαζόταν Καράτε. Θα μπορούσα να μην το γράψω. Όμως θέλω να το αφιερώσω στους νέους από 19 με 25 που βρίσκονται σε μια ανάλογη φάση.