Η …Οδύσσεια

Αφιερωμένο στους νέους που είναι χαμένοι στο διάστημα...

Όταν επέστρεψα από το Λονδίνο στην Ελλάδα, τα πράγματα είχαν αλλάξει πολύ: Η οικογένειά μου είχε μετακομίσει στη Φιλοθέη και το σπίτι, δεν είχε δωμάτιο για μένα. Ο πατέρας μου είχε αρχίσει να στριμώχνεται πολύ οικονομικά. Παράλληλα, υπήρχε δικτατορία.

Στη Φιλοθέη, αρχικά, δεν γνώριζα κανέναν. Ήμουν όμως τυχερός. Ζούσαμε σ’ ένα διώροφο με τρία διαμερίσματα. Στο ένα από τα δύο κάτω διαμερίσματα ζούσε ένας συνομήλικός μου, ο Θόδωρος. Χάρις σ’ αυτόν, απέκτησα φίλους και στη Φιλοθέη.

Την εποχή εκείνη, οι γονείς μου ήταν εχθρικά απογοητευμένοι από μένα: Είχαν πουλήσει ένα οικόπεδο στην περιοχή της Βούλας, για να με στείλουν στην Αγγλία και είχα γυρίσει άπρακτος. Ένιωθα να τους είμαι ένα περιττό και δυσάρεστο βάρος.

Ζούσα στο «δωμάτιο υπηρεσίας». Ήταν το πολύ 1,5 επί 2,5 τετραγωνικά και επικοινωνούσε μόνο με την κουζίνα. Τους δύο πρώτους μήνες, το καθημερινό μου πρόγραμμα ήταν: Ξυπνούσα στις 2.30 το μεσημέρι. Έπινα καφέ στην κουζίνα κι έμπαινα ξανά στο δωμάτιο. Διάβαζα λογοτεχνία μέχρι τις 4 κι όταν άδειαζε η κουζίνα, έμπαινα να φάω ό,τι βρω. (Δεν ήθελα να τρώω μαζί τους και να εισπράττω τα βλέμματα της απόρριψης). Στις 6, κατέβαινα στο υπόγειο (ευτυχώς που υπήρχε κι αυτό) και μέχρι τις 8.30, έκανα Καράτε. Μετά, συναντιόμασταν με το Θόδωρο και βγαίναμε βόλτα. Συνήθως, επιστρέφαμε γύρω στις 2 το πρωί. Έμπαινα στο δωμάτιο και μέχρι να ξημερώσει διάβαζα λογοτεχνία. Καζαντζάκη, Κρόνιν, Τσβάϊχ, Μπρεχτ και άλλους. Κοιμόμουν γύρω στις 7 και ξυπνούσα στις 2.30.

Κάποια μέρα, ο πατέρας μου, στην προσπάθεια να με βάλει στον «ίσιο δρόμο» μου ανακοίνωσε ότι μου κόβει το χαρτζιλίκι των 20 δραχμών που μου έδινε κάθε μέρα. Τα τσιγάρα μου, έκαναν 16 δραχμές. Δεν κώλωσα. Με αφορμή ένα περιστατικό στο οποίο η παρέα της Φιλοθέης είδε τις ικανότητές μου στο Καράτε, άρχισα να διδάσκω Καράτε στο υπόγειο, έναντι αμοιβής! Νομίζω, πως από δω αρχίζει η χειραφέτηση μου. Αρχικά, είχα 6 μαθητές αλλά, στην πορεία, προστέθηκαν κι άλλοι. Τα λεφτά που έβγαζα, ήταν αρκετά ώστε να καλύπτω τις ανάγκες μου. Παρόλο που, από επαγγελματικό προσανατολισμό ήμουν στο χάος, οι μέρες κυλούσαν όμορφα.

Στις αρχές του καλοκαιριού εκείνης της χρονιάς, η οικονομική μας κατάσταση επέβαλε να μετακομίσουμε. Έτσι, από το πολυτελές σπίτι της Φιλοθέης, βρεθήκαμε στους Αμπελόκηπους, Λ. Κηφισίας 8. Η πολυκατοικία ήταν μέσα στο καυσαέριο και το θόρυβο. Μέναμε στον 1^ο όροφο. Από το υπνοδωμάτιό μου έβλεπα μια στάση λεωφορείου κι ένα περίπτερο.

Αυτή η μετακόμιση μου έκοψε τα πόδια. Δεν υπήρχε πια χώρος για Καράτε και οι «μαθητές» μου ζούσαν στη Φιλοθέη. Έτσι, έχασα και το μικρό εισόδημα που είχα και βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να εξαρτιέμαι οικονομικά απ’ τον πατέρα μου.

Ευτυχώς αυτή η κατάσταση δεν κράτησε πολύ. Έμαθα ότι είχε ανοίξει μια σχολή Πολεμικών τεχνών στην Κυψέλη ονόματι Samuraikan κι έψαχναν για δάσκαλο Καράτε. Η σχολή διέθετε ήδη έναν δάσκαλο που έλεγε ότι είχε μαύρη ζώνη. Μια κι εγώ είχα ακόμα μπλε ζώνη (δύο βαθμίδες πιο κάτω από τη μαύρη) με προσέλαβαν σαν βοηθό εκπαιδευτή. Έτσι, δεν είχα πια ανάγκη το χαρτζιλίκι του πατέρα μου.

Ο πατέρας μου διαπιστώνοντας ότι είχα εξασφαλίσει κάποιο εισόδημα, με φώναξ’ έν’ απόγευμα να συζητήσουμε. Παραθέτω τη συζήτηση διότι πιστεύω ότι αποτελεί ένα δείγμα ...επαγγελματικού προσανατολισμού.

- Τι θα κάνεις με το μέλλον σου Γιώργο;

- Θα γίνω δάσκαλος Καράτε.

- Δηλαδή δεν θέλεις να σπουδάσεις.

- Πώς δεν θέλω;!

- Τι θέλεις να σπουδάσεις;

- Δεν ξέρω ...Πάντως τίποτα που να έχει σχέση με μαθηματικά, φυσική και χημεία.

- Ωραία. Έχω κάτι να σου προτείνω: Εσύ, επειδή είσαι Έλληνας από την Αίγυπτο δικαιούσαι να εγγραφείς στο Πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις!

- Και να σπουδάσω τι;

- Πολιτικές επιστήμες.

- Τι πράμα;

- Γιατί όχι; Ξέρεις 4 γλώσσες.

- Και τι σχέση έχουν οι γλώσσες με τις πολιτικές επιστήμες;

- Αν σπουδάσεις Πολιτικές επιστήμες, ξέροντας 4 γλώσσες θα μπεις στο διπλωματικό σώμα και κάποια μέρα θα γίνεις πρεσβευτής.

- Και τι σχέση έχω εγώ με το διπλωματικό σώμα;

- Πώς δεν έχεις; Δεν ήθελες να γίνεις ηθοποιός; Τι είναι οι διπλωμάτες; Ηθοποιοί! Έτσι, θα έχεις την ευκαιρία να εκμεταλλευτείς το ταλέντο σου.

Έχεις ακούσει την έκφραση «ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται»; Ακριβώς αυτό έγινε εκείνη τη στιγμή: Από επαγγελματικό προσανατολισμό εκείνη την εποχή ήμουν χαμένος στο διάστημα κι έψαχνα για ...σουβλατζίδικο. Έτσι, η πρόταση του πατέρα μου ήταν για μένα μια σανίδα στον ωκεανό. Μου έδινε έναν προορισμό που με λύτρωνε από το άγχος επαγγελματικής αποκατάστασης.

Πράγματι, γράφτηκα στο τμήμα Πολιτικών και Οικονομικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών (Καποδιστριακό). Μέχρι τότε, είχα συνηθίσει στα πρότυπα των Αγγλικών Πανεπιστημίων. Αυτό που αντιμετώπιζα ήταν τελείως πρωτόγνωρο. Για παράδειγμα: Είχαμε μάθημα 10 με 12 το πρωί σε κάποιο αμφιθέατρο στο κτίριο της οδού Σόλωνος. Το επόμενο μάθημα γινόταν 4-5 το απόγευμα σ’ έναν ...κινηματογράφο της οδού Ακαδημίας ο οποίος λεγόταν Ίρις. Από τις 12 μέχρι της 4 ξοδεύαμε στο χρόνο μας στα σφαιριστήρια. Παίζαμε μπιλιάρδο, ποδοσφαιράκι ή τον πρόγονο των σημερινών ηλεκτρονικών παιχνιδιών, το ...φλιπεράκι.

Άσε που δεν μπορούσα να διαβάσω. Τα Πανεπιστημιακά συγγράμματα ήταν τυπωμένα σ’ ένα χαρτί που έμοιαζε με στυπόχαρτο. Είχα συνηθίσει στ’ αγγλικά συγγράμματα που ήταν καλής ποιότητας κι όταν έπιανα τις σελίδες από αυτά εδώ, ανατρίχιαζα! Χώρια που δεν πολυκαταλάβαινα και τι γράφανε.

Μέσα σε τρεις μήνες η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έτσι, αυτό που αρχικά έμοιαζε με αίσθηση προορισμού, μετατράπηκε σ’ ένα έντονο άγχος. Κινδύνευα για άλλη μια φορά να τα παρατήσω στη μέση. Δεν ήθελα με τίποτα να χρεωθώ την ευθύνη της απόφασης να διακόψω κι αυτές τις σπουδές. Έτσι, είχα τη φαεινή ιδέα να ζητήσω απ’ τον πατέρα μου να έρθει μια μέρα μαζί μου στο Πανεπιστήμιο ώστε να διαπιστώσει από μόνος του ποια είναι η κατάσταση. (Φυσικά, διάλεξα τη χειρότερη μέρα από πλευράς προγράμματος). Στη μέση της μέρας, ο πατέρας μου με πήρε και φύγαμε. Αυτό ήταν και το τέλος της σύντομης και μοναδικής μου θητείας σε Ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Ο χειμώνας εκείνης της χρονιάς με βρήκε να διδάσκω Καράτε στο Samuraikan και από προσανατολισμό σπουδών να είμαι για άλλη μια φορά, στο χάος. Υπήρξε όμως ένα κέρδος που δεν είχα υπολογίσει: Το δωμάτιό μου στην Κηφισίας 8 γρήγορα έγινε το στέκι της παρέας. Ευτυχώς οι γονείς μου ήταν εξαιρετικά ανεκτικοί σ’ αυτό κι έτσι, το δωμάτιο είχε μετατραπεί σε ...κέντρο διανοούμενων νέων.

Η παρέα αποτελείτο από έναν φίλο που έκανα στη Φιλοθέη, ένα φίλο που γνώριζα απ’ το Τζούντο και μερικούς μαθητές μου στο Καράτε. Το κοινό που είχαμε ήταν ότι ήμασταν όλοι φοιτητές. (Εγώ δεν σπούδαζα κάτι συγκεκριμένο αλλά «γενικώς» ήμουν ...φοιτητής). Από εκείνη την παρέα, σήμερα αν τους πάρουμε έναν-έναν ξεκινώντας από μένα έχουμε:

Έναν ψυχολόγο με Ph. D. και συγγραφέα.

Έναν καθηγητή του Ε. Μ. Πολυτεχνείου (Δημήτρης Ηλίας).

Έναν δημοσιογράφο - ερευνητή και συγγραφέα ιστορικών βιβλίων (Φοίβος Οικονομίδης).

Έναν καθηγητή μαθηματικών (Γιάννης Μαντούζας).

Έναν πολιτικό μηχανικό (Δευκαλίων Πωλιουδάκης).

Σίγουρα έρχονταν κι άλλοι, αλλά εμείς ήμασταν οι «βασικοί». Κάθε βράδυ μαζευόταν η παρέα στο δωμάτιό μου και, ανάμεσα στα ντουμάνια του καπνού είχαμε δημιουργήσει μια άτυπη ...Ακαδημία. Συζητούσαμε τα πάντα και διαφωνούσαμε στα πάντα. Ήμασταν όμως μια παρέα ...μαγική.

Δύο από την παρέα μας, ο Δημήτρης κι ο Φοίβος, έπαιζαν κιθάρα. Ο Φοίβος μάλιστα έγραφε και τραγούδια και τραγουδούσε υπέροχα. Είχε μια βαθιά μπάσα βραχνή φωνή που μας καθήλωνε. Σύντομα η κιθάρα έγινε η μεγάλη μου αγάπη. Έτσι, εκτός από το Καράτε, το στέκι της Κηφισίας 8 και το ρόλο του δασκάλου (που είχε αρχίσει να μου αρέσει) προστέθηκε άλλη μια αγάπη: Η κιθάρα. (Ακόμα παίζω).

Έκτη καταγραφή

Εδώ δεν μπορώ να παραβλέψω το σύστημα υποστήριξης που είχα εκείνη την εποχή:

Η παρέα της Κηφισίας 8.

Οι πρώτοι μαθητές που είχα στο Καράτε.

Όσο για τις τότε «αγάπες» μου ήταν:

Το Καράτε.

Ο ρόλος του δασκάλου.

Η κιθάρα.