Η Συνέχεια

Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο σκέφτηκα πως, ένας τρόπος να έρθουμε σ’ επαφή με τα ενδιαφέροντά μας, είναι να ρίξουμε μια ματιά σε διάφορες περιόδους της ζωής μας και να καταγράψουμε ποιες ήταν τότε οι «αγάπες» μας. Μερικές απ’ αυτές τις αγάπες, κρατάνε μέσα στο χρόνο. Άρα αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας.

Με αυτό το σκεπτικό άρχισα την ...αυτοβιογραφία μου. Είπα: Αν καταγράψω τις «αγάπες» (ενδιαφέροντα) όλων των περιόδων που έχω ζήσει μέχρι τώρα, μήπως καταλάβω κάτι «καινούργιο» για μένα; Για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί να βάλουμε και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου στο παιχνίδι: Στις αναμνήσεις που καταγράψαμε (αν έγραψες τίποτα...) χρησιμοποιήσαμε αρχικά το ημισφαίριο της μνήμης. Τώρα θα χρησιμοποιήσουμε και το ημισφαίριο της λογικής ώστε να κάνουμε μια σύνθεση όλων αυτών των καταγραφών με την ελπίδα να βρούμε μια καινούργια «αγάπη» στη ζωή μας.

Όμως, επειδή η βιογραφική μου περιγραφή σταματάει γύρω στα 25 μου, καλό θα ήταν μια και τώρα είμαι 36 (λάθος ...63) να προσθέσω τις σημαντικές αγάπες που είχα από τότε μέχρι τώρα, όσο πιο σύντομα μπορώ. Βέβαια, αγάπες όπως το Καράτε, τη μουσική, την ψυχολογία, την κιθάρα κ.λπ. τις κρατούσα ακόμα. Τώρα θ’ αναφέρω μόνον τις καινούργιες.

 

Από 28 μέχρι 35:

Οι ραδιοφωνικές μου εκπομπές

Να διδάσκω σεμινάρια ψυχολογίας

Το ποδήλατο

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές

Η στατιστική έρευνα

Από 35 με 50

Το γράψιμο

Η φωτογραφία με διαφάνειες

Οι ψηφιακοί προβολείς

Το Playstation και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια γενικά.

 

Από 50 και πέρα

Η απεικόνιση της μουσικής με διαφάνειες

Η δημιουργική φωτογραφία

Η Κλασική μουσική

Η εκπαίδευση συναδέλφων, μελλοντικών και μη

 Η Τελική Σύνθεση

Ωραία: Και τώρα που κάναμε (όσοι κάναμε ...) αυτές τις καταγραφές, τι βγαίνει; Ομολογώ πως σε κάποιο βαθμό αυτές οι καταγραφές ήταν ένα πείραμα: Πόσο μπορεί μια τέτοια καταγραφή να μας βοηθήσει ν’ ανακαλύψουμε καινούργιες «αγάπες»;

Για ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, το πρώτο βήμα είναι να μαζέψουμε τις «αγάπες» κάθε εποχής και να τις βάλουμε δίπλα – δίπλα. Τις προσωπικές μου καταγραφές τις χώρισα σε 11 περιόδους:

1.        Μέχρι να πάω σχολείο

2.        Τα πρώτα σχολικά χρόνια

3.        Στο Οικοτροφείο

4.        Στην Ελλάδα

5.        Στο Λονδίνο

6.        Η ...Οδύσσεια (19,5 με 21)

7.        Το τέλος της ...Οδύσσειας

8.        Το πρώτο μου γραφείο

9.        Από 28 μέχρι 35

10.      Από 35 μέχρι 50

11.      Από 50 και πέρα

Έφτιαξα λοιπόν έναν πίνακα με 11 στήλες, μια για κάθε περίοδο της ζωής μου. (Αν γνωρίζεις Excel, είναι πανεύκολο. Αν δεν γνωρίζεις, παίρνεις έναν χάρακα και μια σελίδα με τετραγωνάκια...). Κάτω από κάθε στήλη κατέγραψα τις αγάπες εκείνης της εποχής. Για παράδειγμα:

Περίοδος 1	Περίοδος 2
Τα παιχνίδια	Η επινόηση παιχνιδιών
Η Σωματική Δύναμη	Το χιούμορ
Η Οδήγηση	Η Μουσική
	Η Μουσική Τεχνολογία
	Το Διάβασμα

Αυτό, το έκανα για όλες τις περιόδους ταυτόχρονα κι άρχισα να ψάχνω από την πρώτη στήλη μέχρι και την 11^η. Το πρώτο που διαπίστωσα, είναι ότι έχω μερικές αγάπες που κρατάνε από την εποχή που θυμάμαι τον εαυτό μου! Αυτές είναι:

1.        Το παιχνίδι

Αυτή η αγάπη κρατάει από τα 3 μου μέχρι τα σημερινά 63 μου. Βέβαια, μέσα στα χρόνια αλλάζει μορφές. Άλλα ήταν τα παιχνίδια μου στα 6 κι άλλα στα 26. Υπήρχαν εποχές, που μου άρεσε το ομαδικό αθλητικό παιχνίδι όπως είναι το ποδόσφαιρο. Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος που μαζευόμασταν παρέες και παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια. Τώρα ρέπω περισσότερο προς τα αθλητικά ηλεκτρονικά, όπως το γκολφ, το ποδόσφαιρο και το μπόουλινγκ. Όμως, όλ’ αυτά με παρέα.

2.        Η Μουσική

Η αγάπη μου για τη μουσική ξεκινάει από τότε που ήμουν γύρω στα 5. Κι αυτή η αγάπη μέσα στα χρόνια άλλαξε μορφές. Μέχρι τα 8, απλά άκουγα τραγούδια και τραγουδούσα (παράφωνα). Στα 10 έβαλα τον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα ακορντεόν. Έπαιρνα ιδιαίτερα μαθήματα στο οικοτροφείο. Δεν είχα ταλέντο ...Στα 16 μου έχει αρχίσει το «Νέο Κύμα» και οι μπουάτ. Στα 20 ερωτεύτηκα την κιθάρα. Σήμερα, εξακολουθώ να παίζω κιθάρα και τώρα ασχολούμαι πολύ συστηματικά με διάφορα είδη μουσικής τα οποία έχω ταξινομημένα και βαθμολογημένα στον υπολογιστή μου. Επίσης, εμβαθύνω όσο μπορώ στη μελέτη της κλασικής μουσικής χωρίς να έχω πάψει να είμαι και ροκάς...

3.        Η Τεχνολογία

Η αγάπη αυτή ξεκινάει από τα 6 μου. Σ’ εκείνη την ηλικία, οι γονείς μου με εμπιστευόταν να χειρίζομαι το ηχοσύστημα του σπιτιού. Μ’ εντυπωσίαζε ο αυτοματισμός. Αυτές είναι οι ρίζες της αγάπης μου για την τεχνολογία. Αργότερα, πέρα από τα ηχοσυστήματα ήρθαν η φωτογραφία, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, οι ψηφιακοί προβολείς, τα πολυμέσα (multimedia) τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τελειωμό δεν έχει. Δώσε μου λαμπάκια και κουμπάκια και πάρε μου την ψυχή.

Αυτές οι 3 αγάπες κρατάνε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι σήμερα. Οι υπόλοιπες ή ξεκίνησαν αργότερα ή τελείωσαν νωρίτερα...

4.        Ο Αθλητισμός

Όπως έχω ήδη αναφέρει ο αθλητισμός ήταν για μένα αποτέλεσμα της εξιδανίκευσης της σωματικής δύναμης. Ακόμα και σήμερα πιστεύω πως, ένας νέος άνδρας που δεν αισθάνεται σωματικά ισχυρός έχει μια μορφή ανασφάλειας. Κάτι ανάλογο πιστεύω ότι ισχύει για τις νέες γυναίκες που δεν τους αρέσει η εμφάνισή τους. Ο αθλητισμός ξεκίνησε από τότε που ήμουν στο οικοτροφείο (γύρω στα 11) και κράτησε μέχρι τα 60. Αρχικά ήταν ο στίβος. Μετά μπήκε το Τζούντο. Στη συνέχεια ήρθε το Καράτε. Αυτό ξεκίνησε στα 16 και κράτησε μέχρι τα 45. Από τα 45 και πέρα ήταν το αργό τρέξιμο, το κολύμπι και το γυμναστήριο. (Βέβαια, πάντα υπήρχε και «ολίγη από Καράτε»). Όμως, μετά τα 60, φαίνεται πως η σωματική δύναμη έπαψε να είναι τόσο κυρίαρχη στη ζωή μου. Έτσι, μετά από ατέλειωτες ώρες σωματικής προσπάθειας, τα φόρτωσα στον κόκορα και έχω αράξει στον καναπέ.

5.        Το Διάβασμα

Αυτό ξεκινάει από τα 8 μου που διάβαζα Καραγκιόζη και Σούρη, στα 11 έγινε αστυνομικές ιστορίες, στα 16 ποίηση και λογοτεχνία, στα 21 πολιτική θεωρία, φιλοσοφία και κυρίως ψυχολογία και έτσι κράτησε μέχρι τα 50 μου. Από εκεί και πέρα το διάβασμα μειώθηκε γιατί είχε προστεθεί μια καινούργια αγάπη: Το γράψιμο.

6.        Η Ψυχολογία και η Επιστημονική Έρευνα.

Στη μέχρι τώρα ζωή μου ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα δύο ενδιαφέροντα που κράτησαν μέσα στα χρόνια: Το Καράτε στα 16 και η ψυχολογία στα 21. Στην ψυχολογία πέρασα από φάσεις: Αρχικά, λόγω αεροναυπηγικού υπόβαθρου, μ’ ενδιέφερε η ψυχομετρία. Ασχολείται με τα γνωστά μας τεστ, με ερωτηματολόγια και με άλλες μεθόδους παρατήρησης και καταγραφής της (ανθρώπινης) συμπεριφοράς. Η ψυχομετρία με οδήγησε στην έρευνα και η έρευνα στη στατιστική που εξακολουθεί να είναι αγάπη μου μέχρι σήμερα.

 Την εποχή εκείνη, έβλεπα το ψυχογράφημα ενός «ασθενή» και σκεφτόμουν: «Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση αυτού του ...φουκαρά που θ’ αναλάβει να τον ...θεραπεύσει». Στη συνέχεια στράφηκα προς την προληπτική ψυχολογία: Η κυριότερη δραστηριότητα μου ήταν ένα σεμινάριο γονέων το οποίο δίδασκα. Από την προληπτική ξεγλίστρησα στη συμβουλευτική ψυχολογία. Εκεί αρχικά δίσταζα να «μπω». Σκεφτόμουν πως θα βρεθώ στη θέση εκείνου του «φουκαρά» που ανάφερα πιο πριν. Δεν ήθελα ν’ ασχολούμαι με τον πόνο και τα προβλήματα του κάθε πικραμένου και του κάθε ...κουνημένου. Έτσι, έστρεψα τα πυρά μου στις ψυχοσωματικές διαταραχές των «νορμάλ» ανθρώπων. Εκεί ανακάλυψα πως στις 80% των περιστατικών η διαταραχή είχε σχέση με κάποια «ερωτοδουλειά». Έτσι, άρχισα να γράφω βιβλία και για τις ...ερωτοδουλειές.

Σήμερα, ασκώ «πρακτικά εφαρμόσιμη ψυχολογία για νορμάλ ανθρώπους». Την ψυχοπαθολογία την έχω αφήσει εδώ και χρόνια στους ψυχιάτρους, τους κλινικούς ψυχολόγους και τους «ψυχοθεραπευτές».

7.        Η Διδασκαλία

Μέχρι λίγα χρόνια πριν, όταν κάποιος με αποκαλούσε «δάσκαλε» μ’ ενοχλούσε. Τώρα το έχω συνηθίσει. Η καριέρα μου σαν δάσκαλος ξεκίνησε στα 20 μου χρόνια από το Καράτε. Γύρω στα 26 άρχισα να οργανώνω τα πρώτα μου σεμινάρια στην ψυχολογία. Στα 32 μου σταμάτησα να διδάσκω Καράτε. Σεμινάρια ψυχολογίας κάνω μέχρι σήμερα.

8.        Το Γράψιμο.

Η αγάπη μου για το γράψιμο είχε ξεκινήσει στα 23, όταν μετέφρασα στα Ελληνικά ένα βιβλίο που περιείχε συνοπτικά όλες τις γνωστές πολιτικές θεωρίες. Το βιβλίο αυτό χάθηκε σε κάποια μετακόμιση. Στην ουσία όμως, συγγραφέα με θεωρώ από τα 34 μου που εκδόθηκε το βιβλίο μου «Αντιμετωπίζοντας το χωρισμό». Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί 21 βιβλία μου. Όμως, η αγάπη μου για το γράψιμο δεν εξαντλείται μόνον στα βιβλία. Εδώ και 25 χρόνια, εκδίδω κάθε μήνα την Εφημεριδούλα στην οποία γράφω μικρά άρθρα όπου εκφράζω τις απόψεις τις σκέψεις μου. Παράλληλα έχω γράψει πολλά άρθρα σε περιοδικά, εφημερίδες και άλλα συναφή έντυπα.

9.        Η Τέχνη

Η αγάπη μου για την τέχνη ξεκινά με τη μουσική από τότε που ήμουν 6 χρονών. Στα 8 μου, μέσα από τον Καραγκιόζη αγάπησα το θέατρο και από τον Σούρη τη σατυρική ποίηση. (Οι αγάπες μου για το θέατρο και την ποίηση κρατάνε ακόμα). Αργότερα προστέθηκε η ζωγραφική, αλλά επειδή δεν είμαι άξιος να τραβήξω μια ευθεία γραμμή, το έριξα στη φωτογραφία με διαφάνειες (slides). Μέσα από αυτή μου την ενασχόληση σε συνδυασμό με τη μουσική και την τεχνολογία, επινόησα μια μορφή τέχνης που την ονομάζω «απεικόνιση της μουσικής». Με δυο λόγια, ακούγοντας ένα κομμάτι, βλέπεις εικόνες ανάλογες με το μουσικό θέμα. Αργότερα, συνέθεσα τη φωτογραφία με την τεχνολογία και σήμερα το σπίτι μου είναι γεμάτο από πίνακες που προέρχονται από τις διαφάνειές μου τις οποίες έχω μετατρέψει ψηφιακά σε ζωγραφική.

10.     Η Φιλία

Αν με ρωτήσεις «ποιο είναι το νόημα της ζωής;» θα σου πω: Να μπορώ να μοιράζομαι τη χαρά και τη δημιουργικότητά μου με τους φίλους μου. Πιστεύω πως στον τομέα αυτόν τα έχω πάει πολύ καλά. Έχω πολλούς παλιούς και καλούς φίλους. Για πάνω από 30 χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση μερικοί από μας να μη συναντηθούμε μια φορά την εβδομάδα. Το λιγότερο μια φορά το μήνα μαζευόμαστε όλοι μαζί. Οι συνηθισμένες αφορμές είναι να δούμε ένα ματς στην τηλεόραση, οι γιορτές, τα γενέθλια και -πάνω απ’ όλα- τα πάρτι χωρίς λόγο.

Μέχρι τώρα κατέγραψα 9 διαφορετικές «αγάπες» που ήταν και είναι σημαντικές στη ζωή μου. Όμως η τελευταία, δίνει νόημα σε όλες τις προηγούμενες. Αν δεν είσαι σε θέση να μοιραστείς τη χαρά σου και τις επιτυχίες σου με ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπάνε, τότε έχεις κάνει μια τρύπα στο νερό. Ο Καζαντζάκης στην Ασκητική του λέει πως ερχόμαστε μόνοι και φεύγουμε μόνοι. Αυτό είναι αλήθεια. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Κανείς δεν γεννιέται κρατώντας κάποιον απ’ το χέρι. Κανείς δεν πεθαίνει παρέα μαζί μας. Όμως τι νόημα έχει η ζωή αν ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο παραμένουμε μόνοι;