Στο Οικοτροφείο

Στο Οικοτροφείο

 Όταν έγινα 8,5 χρονών, γεννήθηκε η αδελφή μου. Η Καίτη. Ήταν Μάης και πρέπει να τελείωνα την Τετάρτη δημοτικού. Στην Πέμπτη δημοτικού, η μητέρα μου, παρόλο που είχαμε και εσωτερική οικιακή βοηθό, τα βρήκε μπαστούνια. Φαίνεται πώς τα δύο παιδιά, της έπεφταν πολλά... Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να πάω στην Έκτη δημοτικού, οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν στα Ελληνικά Εκπαιδευτήρια Μανσούρας. Η Μανσούρα είναι μια πόλη στις όχθες του Νείλου που απείχε τότε 2,5 ώρες απ’ το Κάιρο. Το επίσημο πρόσχημα της μητέρας μου, ήταν πως ήμουν «δύσκολος» στο φαγητό και στο οικοτροφείο θα …έστρωνα. Στην πραγματικότητα, η γυναίκα δεν ήταν ευχαριστημένη απ’ το γάμο της, διότι ο πατήρ ήταν λίγο έως πολύ ...γυναικάς. Έτσι, η «μαμά» δεν είχε την ενεργητικότητα να φροντίζει εμένα και να μεγαλώνει και την Καίτη που ήταν τότε 2 χρονών. Όμως, επαναλαμβάνω: Είχε πάντοτε εσωτερική οικιακή βοηθό. 

 Ο πρώτος μήνας προσαρμογής στο οικοτροφείο ήταν πολύ δύσκολος. Ήμουν ο «καινούργιος» ανάμεσα στους «παλιούς». Ευτυχώς, έκανα πολύ σύντομα έναν καλό φίλο κι αυτό με βοήθησε πολύ. Τον έλεγαν Νίκο και τον συνάντησα ξανά σε μια συγκέντρωση παλαιών συμμαθητών. 

 Στο οικοτροφείο έμεινα δύο χρόνια. Την πρώτη χρονιά, οι γονείς μου με πήγαν σέρνοντας. Τη δεύτερη, τους ...έσερνα εγώ. Όχι μόνον προσαρμόστηκα, αλλά είχα γίνει αποδεκτός από τον σκληρό πυρήνα της παρέας στην τάξη μας. 

  Ας δούμε όμως τις αγάπες εκείνης της διετίας. Η πρώτη αγάπη, ήταν ο στίβος. Το σχολείο, κάλυπτε μια τεράστια έκταση πολλών στρεμμάτων. Μέσα υπήρχε κι ένα στάδιο που περιέκλειε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο κανονικών διαστάσεων. Γύρω υπήρχε ένας διάδρομος στίβου ολυμπιακών διαστάσεων. Άρχισα ν’ ασχολούμαι με το άλμα σε μήκος. Ζήτησα απ’ τον πατέρα μου μια αθλητική φόρμα κι ένα ζευγάρι παπούτσια με καρφιά και μου τα έφερε. Μ’ άρεσε το άλμα σε μήκος. Υπήρχαν αρκετοί συμμαθητές μου που ήταν καλύτεροι από μένα αλλά, με την επιμονή και την προπόνηση κατάφερα να βελτιωθώ και να είμαι ο 3ος ή 4ος στην τάξη. Μέσα απ’ αυτήν τη διαδικασία, κατάλαβα πως αν κάτι σ’ αρέσει και τ’ αγαπάς, ακόμα κι αν είσαι μέτριος, κάποτε θα γίνεις καλός. Όμως, και να μη γίνεις καλός, έχεις δικαίωμα ν’ ασχολείσαι με αυτό που σ’ αρέσει. (Αυτό κάνει η αδελφή μου με τις δίαιτες)... 

 Η επόμενη αγάπη μου εκείνη την εποχή ήταν διάφορα εξωσχολικά περιοδικά. Ήταν θυμάμαι «Η Μάσκα» και το «Μυστήριο» με αστυνομικές ιστορίες. Ήταν ο «Ελ Γκρέκο» με ποδοσφαιρικές ιστορίες. Ήταν φυσικά κι ο «Μικρός Ήρωας», ο περίφημος Γιώργος Θαλάσσης. Οι ήρωες αυτών των περιοδικών ήταν οι «Σαμψών» και οι «Ηρακλήδες» της προεφηβείας μου. Και πίσω απ’ όλα, η εξιδανίκευση της δύναμης. 

 Τέλος, αγάπησα και το ποδόσφαιρο. Μάλιστα, στην 1η Γυμνασίου, επέμενα να πάρω τη θέση του τερματοφύλακα στην ομάδα της τάξης, ενώ ήμουν ο πιο κοντός απ’ όλους! Τελικά, για να την πάρω έπρεπε να παίξω μπουνιές με τον ήδη εδραιωμένο τερματοφύλακα, το Γιώργο (που κι αυτόν συνάντησα τη βραδιά παλαιών συμμαθητών). Βέβαια, μετά το πρώτο ματς και τα 5 γκολ που έφαγα, άλλαξα γνώμη και έπαιζα στο κέντρο. Πάντως, το ποδόσφαιρο, εξακολουθεί να είναι μια απ’ τις «αγάπες» μου ακόμα και σήμερα. Δυστυχώς όμως, σήμερα το αγαπώ ...από την πολυθρόνα. 

 Τη δεύτερη χρονιά που ήμουν στο οικοτροφείο, ήρθαν οι γονείς μου να μ’ επισκεφθούν μια Κυριακή πρωί προς το τέλος του έτους. (Το οικοτροφείο, είναι σαν το στρατό. Είχαμε «επισκεπτήριο»). Έφεραν μαζί τους και την Καιτούλα που πρέπει να ήταν 3,5 χρονώ. Είχε περάσει μια μορφή πολιομυελίτιδας και ενώ περπατούσε καλά για την ηλικία της, το ένα ποδαράκι της το έσερνε. Το είδ’ αυτό και ράγισε η ψυχή μου. Την έπιασ’ απ το χέρι να περπατήσουμε μαζί. Τη σκηνή, τη θυμάμαι σαν τώρα. Την είχα αριστερά μου. Γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος μου και με ρώτησε με άψογη ομιλία: « Περνάς καλά εδώ Γιωργάκη μου;». Τι να  πω; Πώς μπορώ να περιγράψω αυτό που έγινε μέσα μου εκείνη τη στιγμή; Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως ένιωσα μια ξαφνική σφραγίδα αγάπης η οποία διατηρείται μέχρι αυτή τη στιγμή. Η Καίτη, είναι ο άνθρωπος που αγαπώ μ’ έναν τρόπο ξεχωριστό. Το ενδιαφέρον είναι πως η Καίτη, συχνά με αποκαλεί «little brother» που θα πει «μικρό αδελφό». Αν θυμάσαι τι μου είπε στο οικοτροφείο, θα καταλάβεις πως μερικά πράγματα είναι έμφυτα. Είχε απέναντι μου προστατευτική διάθεση από 3, χρονώ! Κι ακόμα έχει. 

  Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, έπρεπε να μετοικίσουμε στην Ελλάδα. Από τότε που ήμουν 10 χρονών, ο πατέρας μου ήταν ο οικονομικός διευθυντής στην Εθνική Βιομηχανία Μετάλλου, η οποία, μόνον Εθνική δεν ήταν. Η εταιρεία, μάζευε παλιοσίδερα από τον πόλεμο το Ελ Αλαμέιν, τα έλιωνε σε φούρνους και έφτιαχνε μεταλλικές βέργες οικοδομής. Φαίνεται πως ο πατέρας μου έβγαζε πολλά λεφτά από την εταιρεία, τα οποία έστελνε στην Ελλάδα και είχε αρχίσει να συμμετέχει σε κάποιες οικοδομικές επιχειρήσεις εκεί. Ένα πρωί του Ιουνίου του 1961 ήρθαν οι γονείς μου και με πήρανε άρον – άρον απ’ το οικοτροφείο. Το ίδιο απόγευμα φύγαμε αεροπορικώς για την Ελλάδα. Είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης του πατέρα μου για εξαγωγή συναλλάγματος. Κάποιος (Έλληνας παρακαλώ) σπιούνος, τον είχε καρφώσει. Έτσι, το 1961, στα 13 μου, ερχόμαστε με την οικογένειά μου στην Ελλάδα. 

 Τρίτη καταγραφή 

Ο στίβος (Ο αθλητισμός - Η σωματική δύναμη) 

Το ποδόσφαιρο (Το ομαδικό παιχνίδι) 

Τα περιοδικά όπως «Η Μάσκα» κ.λπ. (Το διάβασμα)